سخنان کوتاهی از حضرت امام حسین (علیه السلام)

یا اباعبدالله الحسین علیه السلام

این خطبه کوتاه را در مسیر کربلا ایراد فرموده: این دنیا دگرگون و ناآشنا شده، نکوئیهایش پشت کرده، و جز مقدار ناچیزى، همانند ته‏مانده ظرف، و زندگى پستى چون چراگاهى، از آن باقى نمانده. مگر نمی ‏بینید کسى به حق رفتار نمی کند و از باطل دست نمی کشد. تا مؤمن، به حق، مشتاق لقاى خدا شود؟ من مرگ را جز سعادت نمی ‏بینم و زندگى با ستمکاران را جز محنت نمی ‏دانم. مردم بندگان دنیا هستند، دین لعابى است که تا زندگى روبراه است، به دور زبان می گردانند و چون دوران آزمایش رسد دینداران کمیاب شوند.

به مردى که در حضورش غیبت می کرد فرمود: مرد، از غیبت خوددارى کن که نانخورش سگهاى دوزخ است.

همنشینى خردمندان نشان پسندیده بودن است، ستیزه با غیر کافر علامت جهل است .

مؤمن خدا را پناه خود گیرد، و گفتار او را آیینه خود سازد، گاه در صفاتى که از براى مؤمنان فرموده بنگرد و گاه در اوصاف متکبران، لطیفه‏ ها از آن برگیرد، خود را درست بشناسد، با زیرکى به مقام یقین رسد، و بر تزکیه و تهذیب نفس توانا باشد.

از کارى که باید از آن پوزش خواست حذر کن که مؤمن نه بد کند و نه عذر خواهد، و منافق هر روز بد کند و معذرت طلبد.

سلام هفتاد حسنه (ثواب) دارد شصت و نه ثواب براى سلام‏کننده و یکى از آن جواب گوینده است.

بخیل کسى است که از سلام بخل کند.

هر که خواهد از راه گناه به مقصدى رسد دیرتر به آرزو رسد و زودتر بخطر افتد.

(یکی از منابع:  تحف العقول-ترجمه جنتى‏ )

قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : عِباداللهِ! لا تَشْتَغِلُوا بِالدُّنْیا، فَإنَّ الْقَبْرَ بَیْتُ الْعَمَلِ، فَاعْمَلُوا وَ لا تَغْعُلُوا.    «نهج الشّهاده، ص ۴۷»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: ای بندگان خدا، خود را مشغول و سرگرم دنیا ـ و تجمّلات آن ـ قرار ندهید که همانا قبر، خانه ای است که تنها عمل ـ صالح ـ در آن مفید و نجات بخش می باشد، پس مواظب باشید که غفلت نکنید.

قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : مَنْ لَبِسَ ثَوْباً یُشْهِرُهُ کَساهُ اللهُ یَوْمَ الْقِیامَهِ ثَوْباً مِنَ النّارِ. «الکافی، ج ۶، ص ۴۴۵، ح ۴»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: هرکس لباس شهرت – و انگشت نما از هر جهت – بپوشد، خداوند او را در روز قیامت لباسی از آتش می پوشاند.

قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : یَا ابْنَ آدَم! اُذْکُرْ مَصْرَعَکَ وَ مَضْجَعَکَ بَیْنَ یَدَی اللهِ، تَشْهَدُ جَوارِحُکَ عَلَیْکَ یَوْمَ تَزِلُّ فیهِ الْأقْدام.   «نهج الشّهاده، ص ۵۹»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: ای فرزند آدم، بیاد آور لحظات مرگ و خواب گاه خود را در قبر، همچنین بیاد آور که در پیشگاه خداوند قرار خواهی گرفت و اعضاء و جوارحت بر علیه تو شهادت خواهند داد، در آن روزی که قدم ها لرزان و لغزان می باشد.

قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : لا یَأمَنُ یوم الْقِیامَهِ إلاّ مَنْ قَدْ خافَ اللهَ فی الدُّنْیا.    «بحار الأنوار، ج ۴۴، ص ۱۹۲، ح ۵»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: کسی در روز قیامت از شدائد و أحوال آن در أمان نمی باشد، مگر آن که در دنیا از خداوند متعال ترس داشته باشد ـ و اهل گناه و معصیت نگردد ـ.

قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : لِکُلِّ داء دَواءٌ، وَ دَواءُ الذُّنُوبِ الإسْتِغْفارِ.     «الکافی، ج ۲، ص ۴۳۹، ح ۸»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: برای هر غم و دردی درمان و دوائی است و جبران و درمان گناه، طلب مغفرت و آمرزش از درگاه خداوند می باشد.

قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : مَنْ نَفَّسَ کُرْبَهَ مُؤْمِن، فَرَّجَ اللهُ عَنْهُ کَرْبَ الدُّنْیا وَالاْخِرَهِ.     «مستدرک الوسائل، ج ۱۲، ص ۴۱۶، ح ۱۳»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: هرکس گره ای از مشکلات مؤمنی باز کند و مشکلش را برطرف نماید، خداوند متعال مشکلات دنیا و آخرت او را اصلاح می نماید.

قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : الْبُکاءُ مِنْ خَشْیَهِ الله نَجاتٌ مِنَ الّنارِ وَ قالَ: بُکاءُ الْعُیُونِ، وَ خَشْیَهُ الْقُلُوبِ مِنْ رَحْمَهِ اللهِ.      «مستدرک الوسائل، ج ۱۱، ص ۲۴۵، ح ۱۲۸۸۱»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: گریان بودن به جهت ترس از ـ عذاب ـ خداوند، سبب نجات از آتش دوزخ خواهد بود; و فرمود: گریان بودن چشم و خشیت داشتن دل ها یکی از نشانه های رحمت الهی ـ برای بنده ـ است.