مولوی


کجاییــد ای شـــهـیـدان خــدایـــی             بلاجــویان دشـــت کــربـلایـــی
کجایید ای سبک روحان عــاشـق               پرنــده‌تر ز مـرغــان هــوایــــی
کـجـاییـــد ای شـهان آســمـانــــی            بدانســـته فلک را درگشـایـــی
کجاییـــد ای ز جــان و جــا رهیـده              کسـی مر عقل را گوید کجایـی
کجــایید ای در زنــدان شـکســـته              بــداده وام داران را رهـــایــــی
کـجـایـیــد ای در مخـــزن گـشـــاده            کجـــایید ای نوای بـی‌نـوایـــی
در آن بحرید کاین عالم کف او است             زمــانــی بـیــش دارید آشـنایی
کف دریاســت صــورت‌های عالــم              ز کف بگـذر اگر اهـل صـفــایـی
دلم کف کرد کاین نقش سخن شد             بهل نقش و به دل رو گر ز مایی
برآ ای شـمس تبریزی ز مـشــرق             که اصل اصل اصل هر ضیــایی

**************

ما ز بالایـیـم و بالا مـی رویــــم                ما ز دریــاییــم و دریـا می رویـم
ما از آن جا و از این جا نیستیم                ما ز بی‌جاییم و بی‌جا می رویـم
لااله انـــدر پـــی الالله اســـــت              همچو لا ما هم به الا می رویـم
قل تعالوا آیتیست از جذب حق               ما به جذبه حق تعالی می رویـم
کشتی نوحیم در طـوفــان روح               لاجرم بی‌دست و بی‌پا می رویم
همچو موج از خود برآوردیم سر              باز هم در خود تماشا می رویــم
راه حق تنگ است چون سم الخیاط       ما مثال رشـته یـکتــا می رویـــم
هین ز همراهان و منزل یاد کن              پس بدانک هر دمی ما می رویـم
خـوانـــده‌ای انا الیه راجـعــــون             تا بدانی که کـجـاهـا مـی رویــم
اختر ما نـیـســـت در دور قمــر              لاجرم فــوق ثــریـا مـــی رویــم
همت عالی است در سرهای ما           از علی تا رب اعلا مـــی رویــــم
رو ز خرمنـگاه ما ای کورمـوش             گر نه کوری بین که بینا می رویم
ای سخن خاموش کن با ما میا             بین که ما از رشک بی‌ما می رویم
ای که هســـتی ما ره را مبند              ما به کوه قــاف و عنقـا می رویم

**************

ای خدا این وصل را هجــران مکــن       ســرخوشان عشــق را نالان مکن
باغ جـان را تـازه و سـرســـبــز دار        قصد این مستان و این بستان مکن
چون خزان بر شاخ و برگ دل مزن        خلق را مسکین و سـرگردان مکن
بر درختــی کشـیان مـرغ توســت        شــاخ مشــکن مـرغ را پران مکــن
جمع و شمع خویش را برهم مزن        دشـمنان را کور کن شادان مـکـــن
گر چه دزدان خصم روز روشـــننـد        آنچه مـی‌خواهــد دل ایشـان مکن
کعبه اقبال این حلقـه است و بـس       کـعــبــــه اومـیــد را ویـــران مـکن
این طناب خیـمــه را برهـم مـــزن        خیمه توست آخر ای سلطان مکن
نیست در عالــم ز هجــران تلختر          هرچه خواهی کن ولیکن آن مکـن