اشعاری از وحشی بافقی
الاهی ســیـنـه‌ای ده آتـــش افــروز در آن سینـه دلی وان دل همه سوز
هرآن دل راکه سوزی نیست،دل نیست دل افسرده غیـر از آب و گل نیست
دلـم پر شـعــله گردان ، ســینه پـردود زبــانــم کــن به گـفـتــن آتــش آلـود
کــرامـت کن درونی درد پـرورد دلی در وی درون درد و بـرون درد
به ســـوزی ده کـــلامــم را روایـــی کــز آن گــرمـی کند آتــش گـدایــی
دلــم را داغ عشقــی بر جبــیــن نـه زبــانــم را بـیــانـی آتــشــــیـن ده
سخــن کــز ســوز دل تــابـی نــدارد چـکــد گــر آب ازو ، آبــی نــدارد
دلـی افـســرده دارم ســخـت بی نـور چـراغــی زو به غایت روشنی دور
بــده گــرمـــی دل افـــســـرده‌ام را فــروزان کـن چــراغ مــرده‌ام را
نـــدارد راه فــکـــرم روشـــنــایـــی ز لــطتـفــت پــرتـوی دارم گــدایـی
اگر لطــف تو نـبــود پــرتـو انـــداز کـجــا فـکــر و کــجــا گــنجیـنهٔ راز
ز گـنــج راز در هر کــنــج سیــنـه نـهــاده خــازن تــو ســـد دفــیــنه
ولی لطف تو گر نبود، به سد رنـج پشـیـزی کس نیـابد ز آنـهـمـه گـنج
چودر هر کـنـج، سد گنجـیـنه داری نـمـی‌خـواهم که نـومــیــدم گــذاری
بـه راه ایـن امـیـد پـیــچ در پـیــچ مــرا لطـف تو مـی‌باید، دگـر هـیـچ
