مناجات نظامی گنجوی

ای همه هستی ز تو  پیدا  شده                  خاک ضعیـف از تو توانا شده

آنچه  تغییــر   نپذیرد   توئـی                   وانکه نمرده ست ونمیرد تویی

ما همه فانی و بقا بس تراست                   ملک تعالی و  تقـدس تراســت

خاک بفرمان تو دارد  سکـون                   قبه  خضـرا  تو کنی بیسـتـون

تا کـــرمت راه جــهان برگرفت                   پشت زمیـن بارگران  برگــرفت

هرکه نه گویای تو خاموش به                  هر چه  نه  یاد تو فراموش به

پرده  برانداز  برون  آی  فرد                  گر منم آن پرده بهم  در نـورد

عجز فلک را  بفلک   وانمای                  عقد جهـان را زجهان  واگشـای

غمزه نسرین نه ز باد صباست                  کز اثر خاک   تواش  توتیاسـت

پرده سوسن که مصابیح تست                  جمله زبان از پی تسبـیح تسـت

بنده نظامی که یکی گوی تست                 در دوجهان خاک سر کوی تست

خاطرش  از  معرفت آباد کن                   گردنش  از  دام  غم  آزاد کن

در مدح رسول اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم

محمد کـافـریـنـش هـســت خـاکـش                هــزاران آفـرین بر جــان پاکش

چــراغ افـروز چـــشـم اهل بیـنـش                طـــراز کـار گــاه آفــــریــنـــش

ســـرو سـرهـنـگ مـیـــدان وفـا را                سپه سالار و سر خــیل انـبیا را

ریاحین بخـش باغ صــبحـگاهـــی                 کلیــد مــخـزن گــنـــج الـــهـــی

یتیـمـان را نـوازش در نـســیــمش                از آنـجـا نــام شــد در یــتـیمـش

بـه مـعـنــی کـیـمــیــای خـــاک آدم                به صـورت توتـیـای چـشم عالم

سرای شرع را چون چار حد بست               بـنا بـر چـار دیـوار ابـــد بــسـت

ز شرع خود نــبــوت را نـوی داد                خرد را در پـنـاهـش پـیـروی داد

اساس شرع او ختــم جتهــانـســت                شریعت‌ها بـدو منسوخ از آنسـت

جوانمردی رحیم و تند چـون شیـر               زبانش گه کـلیـــد و گـاه شمشـیـر

ایازی خاص و از خاصان گـزیـده                ز مسعـودی به محمودی رسیــده

خدایش تیغ نصرت داده در چنـگ               کز آهن نقش داند بست بر سنگ

به معجز بدگمانـان را خـجــل کرد               جهانی سـنگـدل را تنـگ دل کرد

چو گل بـر آبـروی دوسـتـان شــاد               چو ســرو از آبخورد عـالـم آزاد

فلک را داده ســروش سبـز پوشی               عمامـش باد را عـنبـر فـروشــی

زده در مـوکـب سلطـان ســـوارش               به نوبت پنج نوبـت چار یـارش

سریـر عرش را نـعلیـن او تــــاج               امین وحی و صاحب سر معراج

خـلـیـل از خیـل تاشـان سپـاهــش                کلیـم از چـاوشـان بــارگـاهــش

بصر در خواب و دل در اسـتقامت              زبـانـش امـتـی گـو تــا قـیــامـت

من آن تـشنـه لـب غـمـنــاک اویـم               که او آب من و مـن خاک اویم

به خدمــت کـرده‌ام بسیـار تـقـصیر              چه تدبیر ای نبـی‌الله چـه تـدبیـر

کنم درخواستی زان روضــه پـاک             که یک خواهش کنی در کار این خاک

بـرآری دســت از آن بـردیــمانــی              نمائی دست برد آنگـه کـه دانـی

کـالــهی بـر نظامی کار بـگــشـای              ز نفس کـافـرش زنار بگــشــای

دلـش در مـخـــزن آســـایــش آور               بر آن بخشودنی بخشایــش آور

اگـر چـه جـرم او کوه گران است              ترا دریای رحـمـت بیکـــرانست

بــیـامـرزش روان آمــرزی آخـــر              خـــدای رایـگـان آمـرزی آخــر